donderdag 23 maart 2017

Ik ben geen bleiter...


Maandag liet ik weten dat ik halfweg de 40 dagen bloggen challenge zat en dat ik het nog helemaal zag zitten. Vandaag moet ik voor de eerste keer beroep doen op een hulpmiddeltje van Kathleen omdat de muze echt niet wil meewerken.

Je favoriete film om even stilletjes bij te huilen (geef toe, soms kan het gewoon deugd doen).

Een moeilijke, want ik ben écht geen bleiter en dat heb ik hier al verschillende keren laten weten. Maar afgelopen weekend was het raak en zat ik gewoon voor mijn tv-scherm te blubberen...

De dader:

One day at a time is een sitcom die onlangs op Netflix verscheen over een Cubaans-Amerikaanse familie.

Leven onder hetzelfde dak: grootmoeder Lydia, een gepensioneerde danslerares en degene die vanuit Cuba in de VS aankwam - op legale manier he! -, mama Penelope, een ex-militair die nu als verpleegster werkt in een dokterspraktijk en haar twee kinderen: de bijna 15-jarige Elena, een rasechte feministe en wereldverbeteraar (zoals je enkel op je 15de kan zijn) en zoon Alex van ongeveer 12 jaar oud.

Deze kernfamilie wordt nog aangevuld door hun huisbaas Schneider, die meer bij hen in het appartement rondhangt dan in het zijne en Penelopes baas, dr. Berkowitz, die stiekem een oogje heeft op Lydia.

Tranen met tuiten bij een sitcom? Jawel en wel om het volgende.

Naast het gewone wel en wee is er een rode draad in het eerste seizoen. Er wordt heel hard uitgekeken naar de quinceañera van Elena, een traditioneel Cubaans feest dat gegeven wordt wanneer een meisje 15 wordt. Enkel Elena zelf ziet dit niet zitten, want de "quinces" is volgens haar een symbool van de onderdrukking van de vrouw.

De eerste afleveringen bestaan er dan ook uit om Elena ervan te overtuigen dat ze het feest toch laat doorgaan. En uiteindelijk geeft ze toe omdat ze inziet dat het voor haar moeder heel belangrijk is.

Daarnaast beseft Elena ook dat ze niet op jongens valt maar op meisjes en ze geeft dat dan ook geleidelijk aan haar familie toe. Niet iedereen reageert meteen op de beste manier, maar ze nemen er uiteindelijk vrede mee, oma Lydia nog op de meest hilarische manier (vond ik): als de paus zegt dat het ok is om gay te zijn, wie is zij dan om die heilige man tegen te spreken?

Wanneer Elena uiteindelijk aan haar vader, die in het buitenland verbleef, vertelt dat ze op meisjes valt, is hij de enige die daar volledig negatief op reageert.

Tijdens de quinceañera zit hij met een gezicht op onweer aan tafel alles gade te slaan, maar op het moment dat het tijd is voor de vader-dochterdans is hij nergens meer te bespeuren en staat Elena helemaal alleen op de dansvloer.

Tot Penelope met haar dochter begint te dansen en de rest van de uitgebreide familie hen vervoegt:

Een prachtig moment in de serie en ook het moment dat de tranen bij mij begonnen te vloeien. Deze daad van pure familieliefde vond ik zo mooi dat de vloed niet te stoppen was, maar het kon me toen echt niet schelen.

Het eerste seizoen van One day at a time met 13 afleveringen van een half uur is in mijn ogen een serieuze aanrader. Wie Netflix heeft, moest nu al aan het streamen zijn!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten