Kijktip: Lady Macbeth

Laten we nog eens wat liefde tonen voor Cinema Albert in Dendermonde:

Deze week werd het filmjuweeltje Lady Macbeth daar 3 keer op het programma gezet en op woensdagavond (de laatste voorstelling) trok ik er naartoe.

Om het al meteen uit de weg te hebben: deze film heeft niets vandoen met "the Scottish play", maar is een verfilming van een Russische novelle met dezelfde titel.

Katherine is een jonge vrouw die getrouwd is met een bruut van een vent. Of eerder, zoals hij het stelt, door zijn vader gekocht voor zijn zoon samen met een stuk land dat nog niet geschikt is om er een koe op te laten grazen.

Het wordt snel duidelijk hoe in het Engeland van de 19de eeuw gedacht werd over vrouwen: ze moeten vooral slappe, weke wezens zijn die hun man niet tegenspreken. Vandaar dat het haar verboden wordt om naar buiten te gaan, ze mag het huis gewoon niet verlaten. Heel duidelijk is deze visie wanneer haar man na een tijd afwezigheid terug thuis komt. Terwijl hij weg was, is ze beginnen rondzwerven in de wijde natuur en blijkbaar deed dat ook deugd aan haar eetlust, want ze is volgens hem dikker geworden - lees: gezonder en dus "gevaarlijk". (Ok, dat is totaal mijn interpretatie, maar er zal wel een vleug van waarheid inzitten). Zelfs de dominee kwam tijdens de afwezigheid van haar echtgenoot op bezoek om haar te waarschuwen voor het vele naar buiten gaan, ze zou er ziek van kunnen worden...

Dat Katherine door deze visie heel wat rare kronkels in haar hersenen ontwikkelt, mag dan ook niet verbazen. Haar echtgenoot wil haar zelfs niet aanraken, geen wonder dat ze zich dan met een bijna dierlijke passie op de stalknecht Sebastian werpt en letterlijk over lijken gaat om deze "liefde" te kunnen vrijwaren.



Qua beeldvorming is deze film een pareltje: sommige scènes zijn bijna schilderijen en door de vele herhaling van dagdagelijkse dingen wordt de verveling van Katherine meer dan tastbaar. Zo valt ze op een bepaald moment bijna letterlijk in slaap van de eentonigheid.

De kracht van deze film ligt voor mij dan ook helemaal bij de actrice die Katherine vertolkt. Florence Pugh heeft al wat minder bekende rollen op haar naam staan, maar deze rol moet haar grote doorbraak betekenen, dat kan niet anders. Hoe zij dit lege bestaan en daarna de grote passie weet te vertolken, geeft blijk van heel wat talent. Een actrice om in het oog te houden!

Regisseur William Oldroyd heeft daarenboven zijn best gedaan om de Engelse maatschappij uit de 19de eeuw accuraat voor te stellen: in de geschiedenisboeken wordt het onder de mat geschoven, maar er liepen daar in die tijd al heel wat gekleurde mensen rond, wat zich in de film vertaalt in heel wat donker getinte personages.

Deze "trend" was ook al zichtbaar in de aflevering van Doctor Who een paar weken geleden, de Doctor kwam toen met zijn nieuwe compagnon Bill in 19de eeuws Londen terecht en zowat haar eerste commentaar bij het uitstappen van TARDIS was: "Regency England’s a bit more black than they show in the movies." Waarop hij antwoordt: "So was Jesus. History’s a whitewash."

We kunnen dat natuurlijk alleen maar toejuichen.