Een tijdje terug las ik My cousin Rachel van Daphne du Maurier, ter voorbereiding van de film die er zat aan te komen. En dat behaalde zowat de hoogste score die ik dit jaar al aan een boek uitdeelde...
De verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen ik in zaal 2 van Cinema Albert (where else?) plaats nam.
Het opzet van de film blijft wel hetzelfde:
Philip Ashley groeit op bij zijn neef Ambrose en wanneer die laatste voor zijn gezondheid naar warmere oorden trekt, leert hij Rachel kennen en trouwt met haar. Ambrose zal na enkele maanden huwelijk sterven en na een tijdje arriveert Rachel op het landgoed van haar overleden man.
Philip was vastberaden haar eens goed haar vet te geven, maar Rachel weet hem al snel voor zich te winnen. Wat volgt is een neerwaartse spiraal waarin beiden zich begeven.
De film was eigenlijk heel wat lichter dan het donkere en duistere boek dat ik had gelezen (maar misschien was dat eerder mijn eigen interpretatie?), zo leek het huis en landgoed van de familie Ashley veel zonniger en luchtiger dan het zware, vervallen huis in het boek. Hierdoor heeft de film - zeker in het begin - een wat lichtere toon. Maar de landschappen maakten heel wat goed. Voor iemand die niet veel op heeft met natuur, wist deze film een gevoel van "ik wil daar naartoe" uit te lokken. Er zijn echt mooie plekken te ontdekken in Engeland.
Qua vertolkingen kon ik ook niet klagen: Rachel Weisz speelt Rachel in de film, een vrouw die al twee echtgenoten zag sterven (de eerste in een duel) en nu - misschien - op zoek is naar een derde en/of fortuin. En ze doet dat goed. Haar Rachel is zwijgzaam, houdt zich op de achtergrond en laat Philip zijn eigen beslissingen nemen (of die nu juist zijn of niet). Ik heb haar nog nooit slecht zien spelen en verwachtte dus dat het dik in orde zou zijn.
Ook Sam Claflin (Philip) weet te overtuigen als de onervaren jongeman die in de gunst van de mysterieuze Rachel wil komen. Ik zag hem enkel nog maar aan het werk in The hunger games, goed dat zo'n jonge kerel ook andere dingen wil uitproberen.
Wat mij in de film nogal zwaar tegen de borst stootte, was het feit dat het hele tuinaspect uit het boek totaal niet aan bod kwam. Ambrose was gepassioneerd door planten en droomde van een wereldtuin in Cornwall. Rachel deelt deze passie en dat is ook de reden dat ze elkaar leerden kennen en trouwden. Eens Rachel in Cornwall gearriveerd is, wil ze het levenswerk van Ambrose verderzetten en de aanleg van deze tuin is een groot onderdeel van het boek. Geen glimp of vermelding hiervan in de film... De tuin speelt in het boek ook een rol in de uiteindelijk ontknoping, iets dat ze in de film dus op een andere manier hebben moeten oplossen. En geen verkeerde, dat moet ik toegeven. Enkel jammer van die tuin.
Ook het feit dat de film *spoiler* een soort van epiloog krijgt die niet in het boek terug te vinden is, was er voor mij een beetje over. Mensen kunnen ook zelfstandig denken he, je moet het hen niet voorkauwen. *spoiler*
Al bij al vond ik het een aanrader, enkel jammer dat bepaalde aspecten van het boek ver te zoeken waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten